Τήν 16ην τοῦ μηνός Μαΐου τ.ἔ. ἐγένετο ἡ προγραμματισμένη Ἱερατική Σύναξις ἐν τῇ αἰθoύσῃ τῆς καθ’ ἡμᾶς Ἱερᾶς Μητροπόλεως εἰς Ἀρναίαν.
Προσκεκλημένος τοῦ Σεβ. Ποιμενάρχου Ἁγίου Ἱερισσοῦ, Ἁγίου Ὄρους καί Ἀρδαμερίου κ. κ. Θεοκλήτου, ἦτο ὁ Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Νέας Κρήνης καί Καλαμαριᾶς κ. κ. Ἰουστῖνος, ὅστις εὐγενῶς ἀποδεχθείς τήν πρόσκλησιν προσῆλθεν καί ἀνέπτυξεν ὅλως γλαφυρῶς, διεξοδικῶς καί ἐπαγωγικῶς τό θέμα: «Προβληματισμοί καί προβλήματα εἰς τήν ἐπιτέλεσιν τοῦ Μυστηρίου τῆς Ἐξομολογήσεως».
Μετά τήν ἐπιβεβλημένην ὑποδοχήν τοῦ Σεβασμιωτάτου κ. κ. Ἰουστίνου καί τάς εὐχαριστίας διά τήν εὐγενῆ διάθεσιν καί τόν κόπον αὐτοῦ, λαβών οὗτος τόν λόγον ἀνεφέρθη: εἰς τό θεοσύστατον τοῦ Μυστηρίου, εἰς τήν ἀόρατον παρουσίαν τοῦ Κυρίου Ἰησοῦ Χριστοῦ εἰς αὐτό καί εἰς τήν μεγίστην φιλανθρωπίαν Του. Ἐπεσήμανε ὅτι εἶναι τό κατ’ ἐξοχήν Μυστήριον τῆς ἀγάπης καί τῆς ἐλευθερίας, διά τοῦ ὁποίου ἐπιτυγχάνεται ἡ αὐτογνωσία, ἡ ἑτερογνωσία, ἡ θεογνωσία. Εἰς τά ἰδιαίτερα χαρίσματα καί γνωρίσματα τοῦ Πνευματικοῦ, ὁμοίως καί εἰς τήν πολυϋπεύθυνη διακονία τοῦ Μυστηρίου. Ὅλως ἰδιαιτέρως ἐπεσήμανε ὁ Σεβασμιώτατος ὁμιλητής τό λεχθέν ὑπό τοῦ ἱεροῦ Χρυσοστόμου: «Τό ἁμαρτάνειν ἀνθρώπινον, τό ἐμμένειν ἐν τῇ ἁμαρτίᾳ δαιμονικόν καί τό μετανοεῖν θεῖον». Εἰς τήν κάθαρσιν τῶν ποιμένων -πνευματικῶν, «καθαρθῆναι δεῖ πρῶτον καί εἶτα καθᾶραι» (Γρ. Θεολόγος) διά τήν ἰσορροπίαν τοῦ μυστηρίου. Εἰς τό ὅτι ὁ Πνευματικός εἶναι νυμφαγωγός καί ὄχι νυμφίος, διά τήν ἔνταξιν τοῦ προσερχομένου εἰς τήν Ἐκκλησίαν καί τήν ἐπανένωσίν του μέ τόν Νυμφίον Ἰησοῦν Χριστόν, ἐν ἀντιθέσει μέ τάς νοσηράς καταστάσεις καί τό προσωπικόν συμφέρον, πού ἐκζητεῖ ἄγρευσιν ὀπαδῶν, διά τῆς προβολῆς τῆς δῆθεν ἁγιότητος ἤ τῆς προοδευτικότητος τοῦ προσώπου τοῦ τελοῦντος τό Μυστήριον, διά τῶν ψεύτικων ὑπερβολῶν ἤ τήν πλήρη ἀμνήστευσιν τῶν ἁμαρτημάτων καί πολλῶν ἄλλων.
Συνεχίζοντας ὁ Σεβασμιώτατος ὁμιλητής ἀνεφέρθη εἰς τά φαινόμενα τῆς νοσηρᾶς ἀγάπης, τῆς μερικῆς φιλίας, εἰς τήν δύναμιν τῆς πνευματικῆς ἀγάπης καί εἰς τήν διαστροφήν αὐτῆς ἀπό τό ἅγιον, εἰς μιαρόν, ἀπό τό ὅσιον, εἰς τό ἀκάθαρτον καί ἀπό τό ἱερόν, εἰς ἀνίερον.
Τέλος ἐπεσήμανε καταληκτικῶς ὅτι τό Μυστήριον τῆς Ἱερᾶς Ἐξομολογήσεως καί ἡ πνευματική πατρότης εἶναι ἡ δυσκολοτέρα διακονία τοῦ ἱερέως. Ἡ δύναμις ὅμως εἰς τήν ὄντως δυσκολοτάτην ταύτην διακονίαν ἀντλεῖται ἀπό τήν ἐλπίδα, τήν ἐμπιστοσύνην καί τήν καταφυγήν εἰς τό ἔλεος καί εἰς τήν ἀγάπην τοῦ Θεοῦ.
Ἐν συνεχείᾳ ἐπηκολούθησε λίαν ἐποικοδομητικός διάλογος μεταξύ τοῦ Σεβασμιωτάτου ὁμιλητοῦ καί τῶν ἱερέων καί ἐδόθησαν αἱ δέουσαι ἀπαντήσεις εἰς τάς ἐρωτήσεις τῶν ἀγωνιώντων ποιμένων.
