Ο ΝΙΚΟΔΗΜΟΣ ΜΕ ΤΗΝ ΠΑΙΔΙΚΗ ΚΑΡΔΙΑ
ΚΑΙ Η ΔΙΚΗ ΜΑΣ ΚΑΘΑΡΗ ΚΑΡΔΙΑ
Ἡ Ἱερατική μας Σύναξη στίς 16 Σεπτεμβρίου 2016 ξεκίνησε μέ Θεία Λειτουργία στόν Μητροπολιτικό Ναό Ἁγίου Στεφάνου καί Μνημόσυνο εἰς μνήμην τοῦ μακαριστοῦ Μητροπολίτου Ἱερισσοῦ κυροῦ Νικοδήμου, ὁ ὁποῖος συμπλήρωσε τέσσερα χρόνια ἀπό τήν ἡμέρα πού ἔφυγε ἀπό κοντά μας καί βρίσκεται ἀνάμεσα στούς 24 Πρεσβυτέρους τῆς Ἀποκαλύψεως, καί ὑμνεῖ μαζί τους τήν τρισήλια Θεότητα.
Ἰδιαίτερα τίμησε τόν μακαριστό καί τήν Μητρόπολη μας μέ τήν παρουσία του ὁ Σεβ. Μητροπολίτης Μιλήτου καί Ἡγούμενος τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Ἁγίας Ἀναστασίας κ. Ἀπόστολος. Παρόντες καί ὅλοι οἱ Ἱερεῖς τῆς Μητροπόλεως.
Στή συνέχεια στόν τάφο τοῦ μακαριστοῦ τελέσθηκε τρισάγιο.
Στήν Ἱερατική μας Σύναξη, πρώτη τοῦ νέου ἐκκλησιαστικοῦ ἔτους, παρόντος καί τοῦ Ἁγίου Μιλήτου, ὁ Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης μας κ. Θεόκλητος, ἀφοῦ ἀναφέρθηκε στήν καθαρή παιδική καρδιά τοῦ προκατόχου του, ἀνέπτυξε τό θέμα: «Ἡ καθαρή καρδιά εἶναι τόπος καί πόλη Θεοῦ».
Τόνισε τήν ἀναγκαιότητα καί ἐμεῖς ὡς Ἱερός Κλῆρος καί ὁ κόσμος νά ἔχουμε καθαρή καρδιά. Ἀνάγκη γιά καθαρή ἱερατική καρδιά, ἡ ὁποία κατά τόν Ἅγιο Μάξιμο τόν ὁμολογητή εἶναι «τόπος καί πόλη Θεοῦ».
Ξεκίνησε μέ τήν ἀνάγνωση τῆς εὐαγγελικῆς περικοπῆς τῆς θεραπείας τοῦ παραλυτικοῦ τῆς Καπερναούμ (Ματθ. θ΄ 1-8), ἑστιάζοντας στή φράση τοῦ Κυρίου: "Ἵνα τί ὑμεῖς ἐνθυμεῖσθε πονηρά ἐν ταῖς καρδίαις ὑμῶν;" (Ματθ. θ΄ 4), δηλαδή "γιατί διαλογίζεσθε μέσα στίς καρδιές σας πονηρές σκέψεις;" (Ματθ. θ΄ 4), λόγια πού ὁ Κύριος ἀπηύθυνε στούς γνωστούς ὑποκριτές τῆς ἐποχῆς του, τούς Ἰσραηλίτες Γραμματεῖς, γεμάτος παράπονο ὡς καρδιογνώστης Θεάνθρωπος.
Τά κεντρικά σημεία τῆς ὁμιλίας τοῦ Σεβασμιωτάτου ἦσαν τά κάτωθι:
Ἡ καρδιά εἶναι ὁ ἡγεμόνας ὅλης τῆς ὐπάρξεως.
Εἶναι τό κέντρο τῆς ψυχοσωματικῆς ἑνότητος τῆς ἀνθρωπίνης ὑπάρξεως. Ἡ πηγή ὅλων τῶν πνευματικῶν κινήσεων.
Ὁ νοῦς πρέπει νά κατέβη καί νά ἑνωθῆ μέ τήν καρδιά. Τό νοητικό μέρος τοῦ ἀνθρώπου, νά ἑνωθῆ μέ τό βουλητικό καί τό ἐπιθυμητικό.
Οἱ λογισμοί προέρχονται ἀπό τήν καρδιά. Ταμεῖο λογισμῶν εἶναι ἡ καρδιά.
Ὅταν κυριαρχήση ἡ Θεία Χάρις στήν καρδιά, τότε βασιλεύει σ’ ὅλους τούς λογισμούς καί σ’ ὅλα τά μέλη.
Ἡ καρδιά εἶναι κέντρο ὑπερφυσικό καί παραφυσικό. Δηλαδή, δοχεῖο χάριτος, ἀλλά καί δοχεῖο παθῶν. Ὁ διάβολος βάζει λογισμούς στήν καρδιά.
Ἡ καρδιά εἶναι τό σῶμα τοῦ σώματος τῆς ψυχῆς.
Ἡ μετοχή στά μεγαλεῖα τοῦ Θεοῦ προϋποθέτει καθαρότητα καρδίας.
Γιά νά φυλαχθῆ ἡ καρδιά θά πρέπει νά φυλαχθοῦν οἱ αἰσθήσεις.
Ὅταν ἀδειάση ἀπό ἐμπαθεῖς λογισμούς ἡ καρδιά, τότε μπορεῖ νά γεμίση ἀπό ἔννοιες θεῖες.
Ἡ νήψη τῆς καρδιᾶς κατορθώνεται μέ τό νά μήν ἐπιτρέπουμε τούς ἐπερχόμενους λογισμούς νά μποῦν στό ἡγεμονικό αὐτό ὄργανο.
Στήν καρδιά πού δέν ἔχει καμμιά ἐμπαθῆ κίνηση, ἔρχεται ὁ Θεός καί ἀποτυπώνει τούς θείους χαρακτῆρες.
Ἔτσι φτάνει νά γίνει ἀληθινό Ἱερό Βῆμα.
Ἡ καρδιά πού γνώρισε τόν Θεό δέν γυρίζει πίσω.
Σημάδι τῆς καθαρότητος τῆς καρδιᾶς εἶναι ἡ ἀγάπη γιά τόν συνάνθρωπο. Φέρεται μέ συμπάθεια στούς ἁμαρτωλούς, δέν κρίνει καί δέν ἀποστρέφεται κανέναν.
Ἔτσι ἡ καρδιά φτάνει νά μοσχοβολᾶ σάν τό Τίμιο Ξύλο.
Ἔχουμε ἀνάγκη καί μεῖς οἱ Ἱερεῖς ἀπό καθαρή καρδιά, γιά νά σταθοῦμε ἄξιοι ἀπέναντι στό πετραχῆλι μας.
Στόν κόσμο τοῦτο, τόν ἐφήμερο, μπορεῖς νά κρύψης τήν καρδιά σου ἀπό τά βλέμματα τῶν ἀνθρώπων. Πῶς ὅμως μπορεῖς νά κρυφθῆς ἀπό τά μάτια τοῦ Θεοῦ, πού γνωρίζει καί τά «κρυφά τῆς καρδίας».
Ὁ Σεβ. Ἅγιος Μιλήτου μίλησε γιά τήν ἀγαθή καρδιά τοῦ Νικοδήμου καί παρεκάλεσε οἱ κληρικοί νά μήν γινόμαστε σκληροκάρδιοι, κυρίως ἀπέναντι στούς νέους ἀνθρώπους. Ἡ θέωση περνᾶ μέσα ἀπό τίς διαπροσωπικές σχέσεις. Ἄν δέν μπορεῖς νά πλησιάσης τόν ἄνθρωπο, δέν μπορεῖς νά πλησιάσης οὔτε τόν Θεό.
Ὑπενθύμισε ἕναν λόγο τοῦ μακαριστοῦ Πατριάρχου Ἀθηναγόρου, ὅτι «κρατᾶμε στό χέρι ἕνα κλειδί καί ἕνα εἰσιτήριο». Κλειδί εἶναι τό βάπτισμα καί εἰσιτήριο οἱ καλές πράξεις καί ἡ μαλακή καρδιά.
Εὐχαρίστησε τόν Σεβ. Θεόκλητο καί κατέληξε: "Ὁ Θεόκλητος εἶναι συνέχεια τοῦ Νικοδήμου".
Ὁ Σεβασμιώτατος ἔδωσε ὁδηγίες γιά διοικητικά θέματα καί ζήτησε τήν ἐπιμέλεια τῶν Ἐφημερίων στή λειτουργία τῶν Κατηχητικῶν Σχολείων, λέγοντας «τά κατηχητικά καί ἡ οἰκογένεια θά ἀποτελέσουν τό ἀνάχωμα στήν ἐπίθεση τῆς ἀθεΐας».
Μετά τόν ἀπαραίτητο διάλογο ὅλοι ἐπέστρεψαν εἰς τά ἴδια «ἀγαλλομένῳ ποδί καί ....καρδίᾳ».
